تلاش‌های رهبر بالفعل امارات متحده عربی، محمد بن زاید آل نهیان، برای تحکیم قدرت و اتخاذ یک سیاست منطقه‌ای فعال باعث انتقاداتی از سوی امیرنشین‌های دیگر از جمله دبی شده است. اگر یک نامزد توافقی در نهایت برای رهبری امارات متحده ظهور کند، می‌تواند موضع این کشور در منطقه و همین‌طور رابطه‌اش با آمریکا را شکلی تازه ببخشد.
انستیتو واشنگتن بانی رشته بحثها و نشست‌هایی درباره جانشینی غیرمنتظره رهبران در خاورمیانه بوده است. هر یک از این نشست‌ها در خصوص سناریوهایی است که ممکن است غیاب یک رهبر یا حاکم از صحنه سیاسی به آن منجر شود. از جمله پرسش‌های مورد بحث این‌هاست: آیا تحول ناگهانی رهبری منجر بهسیاستهایی متفاوت خواهد شد؟ آیا بر ثبات کشورها یا منطقه تاثیر خواهد داشت؟ آثار آن برای منافع آمریکا چه خواهد بود؟ آیانحوهای که یک رهبر یا حاکم صحنه سیاسی را ترک می‌کند، هیچ تفاوتی ایجادخواهد کرد؟ در این بحثها همچنین نحوهٔ انطباق دولت آمریکا با وضعیت جدید ویا تاثیرگذاری بر نتایج آن مطالعه می‌شود.
این جستار، که پنجمین جستار از این مجموعه بحث‌هاست، امارات متحده عربی را زیر ذره‌بین می‌برد: فدراسیونی در خلیج فارس متشکل از هفت امیرنشین که در سال ۱۹۷۱ تاسیس شد. هر امیرنشین جایگاه برابری درون این مجموعه دارد، ولی ابوظبی پایتخت رسمی کشور است و، با اختلاف زیاد، بیشترین نفوذ سیاسی و اقتصادی را داراست. بنابرین، رهبر بالفعل آن محمد بن زاید آل نهیان در کانون این مطالعه قرار دارد. ولی تلاش‌های محمد بن زاید برای تحکیم قدرت در ابوظبی و اتخاذ سیاست خارجی منطقه‌ای فعال باعث انتقاداتی از سوی امیرنشین‌های دیگر از جمله دبی شده است. اگر در نهایت یک نامزد توافقی برای رهبری امارات متحده ظهور کند، می‌تواند موضع این کشور در منطقه و همین‌طور رابطه‌اش با آمریکا را شکلی تازه ببخشد.
سایمون هندرسون هموند بیکر و مدیر برنامه برنستاین در زمینه «خلیج فارس و سیاست‌گذاری انرژی» در انستیتو واشنگتن است، و حوزه تخصص او در انستیتو در زمینه امور انرژی و کشورهای عربی محافظه‌کار خلیج فارس است. هندرسون در گذشته ژورنالیست فایننشال تایمز بوده و به عنوان مشاور امور خلیج فارس برای شرکت‌ها و دولت‌های مختلف کار کرده است.
کریستین کوتس اولریکسن هموند خاورمیانه انستیتو بیکر برای سیاست‌گذاری عمومی در دانشگاه رایس است و تمرکز مطالعاتش بر روابط بین‌الملل، اقتصاد سیاسی بین‌المللی، و امنیت کشورهای عربی خلیج فارس است.
این جستار، که اولین جستار از این مجموعه بحث‌هاست، به این سوال می‌پردازد که آیا غیاب یک رهبر مهم لزوما به معنای تغییر تاریخ است؟ مارتین کرمر موارد قبلی خروج غیرمنتظره رهبران منطقه‌ای قرن بیستم از صحنه سیاسی را در مصر، عراق، اسرائیل، اردن، لبنان، و عربستان بررسی می‌کند. به نظر او تاثیر این تحول عمدتا به این برمی‌گردد که دست سرنوشت در کجای مسیر سیاست رهبر دخالت کند. تناقض‌نمای ماجرا آن است که هر چه یک رهبر در تحقق اهداف بزرگ‌تر خود موفق‌تر بوده باشد، غیاب او پیامدهای کمتری داشته است…
این جستار، که دومین جستار از این مجموعه بحث‌هاست، به موقعیت شدیدا ناپایدار در سودان توجه دارد. در ۱۱ آوریل ارتش این کشور رئیس‌جمهور دیرماندِ کشور یعنی عمر البشیر را اخراج کرد؛ این حرکت در پی ماه‌ها اعتراضات صلح‌آمیز رخ داد، و نقطه عطفی بزرگ برای این کشور بود. هنوز معلوم نیست اتفاق بعدی چه خواهد بود، هر چند شورای نظامیِ موقت وعده داده که دولت جدید به دست غیرنظامیان اداره خواهد شد. یک غافلگیری برای برخی این است که سنت دموکراسی سودان و جامعه مدنی فعال آن، احتمالا امیدهایی برای یک کشور کثرت‌گرا و باز ایجاد می‌کند که می‌تواند الهام‌بخش جنبش‌های مشابه در جاهای دیگر منطقه باشد.
این جستار، که سومین جستار از این مجموعه بحث‌هاست، کانون توجه را به عربستان سعودی معطوف می‌کند که تا حدی به خاطر رهبری غیرمتعارف از زمان تاسیس پادشاهی مدرن این کشور در سال ۱۹۳۲ معروف است. یک پادشاه، یعنی ملک سعود، تحت فشار خانواده مجبور به استعفا شد. بعدی یعنی ملک فیصل در سال ۱۹۷۵ به دست برادرزاده‌اش ترور شد. ملک خالد که بعد از او آمد فقط یک مقام اسمی داشت. و به همین ترتیب این داستان ادامه داشته تا به پدیدهٔ سی‌وسه ساله امروز، محمد بن سلمان، رسیده است که یک رهبر نو‌گراست اما به خاطر سبک مدیریتی بی‌پروای خود سریعا بدنام شد. این‌که در نهایت او بر تخت بنشیند مستلزم غافلگیری‌های زیادی است، ولی چنین روندی همین‌طور پیامدهای جدی برای پادشاهی سعودی، آینده منطقه، و منافع آمریکا خواهد داشت.
این جستار، که چهارمین جستار از این مجموعه بحث‌هاست، لبنان را بررسی می‌کند ــ‌کشوری که بر مبنای خطوط فرقه‌ای شدیدا تقسیم‌بندی شده و دخالت خارجی فشار زیادی بر آن وارد می‌کند. پیمان طائف، که تقریبا سه دهه پیش به جنگ داخلی خاتمه داد، تصریح می‌کند که رئیس‌جمهور کشور مسیحی باشد، نخست‌وزیر سنی، و رئیس مجلس شیعه. امروز، دو تن از این شخصیت‌ها ــ‌پرزیدنت میشل عون، و نبیه بری رئیس مجلس‌ــ بیش از هشتاد سال سن دارند، و هر دو حامی حزب‌الله هستند. حزب‌الله که یک گروه شبه‌نظامی و حزب شیعه قدرتمند در کشور است، در هر انتقال رهبری آینده در لبنان اعمال نفوذ خواهد کرد، ولی مسائل سیاسی و مالی ناشی از دخالت در جنگ سوریه و تحریم‌های آمریکا علیه ایران که حامی این گروه است، ممکن است روزهای سختی را برایش خلق کند.
